Vocaal Ensemble Sancti Cordis Roeselare

Inhoudstafel

• Vanwaar komen we? (13) p. 726
• Muzikaal alfabet (4) p. 727
• Een paradijselijk weekend in Cielle p. 728
• Varia p. 731

Vanwaar komen we? (13)

Nicole woont in de Hoogleedsesteenweg.

De Hoogleedsesteenweg is een van de grote toegangswegen tot de stad Roeselare. Het is een verbindingsstraat tussen de Noordstraat en de grens met Hooglede, het verlengde van de Roeselarestraat in Hooglede.

Een oudere benaming, die al in 1535 vermeld werd, was de Hoogledestraat, ook wel de Grote Hoogledestraat, zo genoemd ter onderscheiding met de andere wegen tussen Roeselare en Hooglede, zoals de Honzebroekstraat. Het duurde tot in de jaren 1860 vooraleer de straat naar Hooglede verhard werd. Dat was nodig aangezien het een belangrijke weg was in het lokale handelsverkeer. Bij het aanleggen van de steenweg werd de straat rechtgetrokken en verbreed. De onteigeningsprijzen varieerden tussen 0,65 fr. en 1 fr./m². Een machtiging werd gevraagd en verkregen om een handelsbarrière langs de nieuwe steenweg op te richten. Die werd nabij de herberg De Meiboom in Hooglede opgericht. De opbrengsten dienden voor het onderhoud van de steenweg. In 1865 liet Roeselare eikenbomen langs de steenweg planten. In 1875 vroeg de stad de vernieuwing van de barrièrerechten aan, maar Hooglede wou deze tol liever niet meer innen. De tol werd dan ook afgeschaft. In de loop van 1899 werden er langs de Hoogleedsesteenweg voetpaden aangelegd tussen de Noordstraat en de Handboogstraat. Tijdens de Eerste Wereldoorlog legden de Duitsers een fietspad aan. De straat leed tijdens die oorlog veel schade door het vele verkeer van en naar het IJzerfront. De Hoogleedsesteenweg kreeg nog vóór de Tweede Wereldoorlog een betonverharding. Voor de volgende grote aanpassingswerken was het wachten tot de jaren ‘60. De straat werd in het begin van de jaren ‘80 door de grote ring R 32 doorsneden.

Muzikaal alfabet (4)

D

• D
  • Deutsch. Dat is de naam die gegeven wordt aan de cataloog van de werken van Schubert. Hij werd voor het eerst gepubliceerd in 1951 door de musicoloog Otto Erich Deutsch.
• Da capo
  • eens van het begin af aan. Herhaling. Bis.
• Decrescendo
  • Geleidelijk in klanksterkte afnemend.
• Diminuendo
  • Geleidelijk aan zachter wordend.
• Discantus
  • Hoogste stem bij een meerstemmige compositie.
• Dissonant
  • Niet–harmoniërende samenklank.
• Divertimento
  • Italiaans voor "vermaak".
    Het is een licht, onderhoudend muziekstuk, vooral voor strijk– of blaasinstrumenten, bestaande uit 4 tot 6 korte bewegingen. Dat genre werd vooral beoefend in de 18de eeuw.
    Het Divertimento voor strijkers van Bela Bartók is er een voorbeeld van.
• Dodecafonie
  • Het Griekse "dodeka" betekent "twaalf".
    Het twaalftonig stelsel, waarbij de twaalf (halve) tonen evenwaardig zijn, in tegenstelling tot de tonale muziek.
    Arnold Schönberg is de "uitvinder" van de dodecafonische muziek. Alban Berg en Anton Webern waren zijn belangrijkste leerlingen.

Een paradijselijk weekend in Cielle

‘We hebben er zo lang naar uitgekeken...’ Even flitste die flard van Gerard Cox´ zomerhit ons door het hoofd toen we de koffers inlaadden. De routeplanning werd uitgevlooid, veiligheidshalve ook de GPS ingesteld ( Rue du Paradis – Cielle). Met een gerust gemoed konden we het hart van West–Vlaanderen achter ons laten om ons een weekend lang door onze Ardeense broeders te laten verwennen. De vrijdagavonddrukte, een koffiestop, wat slalommen door Namen, even nog een verkeerd weggetje inslaan ..., allemaal ingrediënten van een heenreis die we even voor zevenen (nog voor het ondergaan van de zon), na nog een extra rondje om de kerk, met succes bekroonden: ‘Porte de Cielle’, waar de helverlichte ramen ons met een stevige ‘clin d´oeil’ ontvingen. De keuken gonsde al van de drukte, de begroeting: ... een lange welkomstzoen. We voelden ons al thuis nog voor we hadden uitgepakt.
We zochten de kamer op: ze beviel ons best. En toen was het al afdalen voor het ‘welkomstaperitief’. Een lekker drankje, zoutjes, zoetjes en knabbeltjes: ideale begeleiders voor het uitwisselen van de reiservaringen en nog veel meer. De tongen kwamen los, de decibels gingen recht evenredig de hoogte in ... In de eetzaal wachtte ons een heerlijke ‘spaghetti maison’ – naar een vertrouwd Sancti Cordis–recept – naar hartenlust te combineren met een lekkere, bijpassende Cabernet Sauvignon. ‘Mijn restaurant’ in superuitvoering! De avond was nog jong, maar de sfeer zat er al goed in. Nadien werd plaats geruimd voor de ‘homo ludens’ of een gezellige babbel. Enkele dapperen doken zelfs het duister van de nacht in voor een fikse wandeling. Aan inspiratie geen gebrek. Langzaam daalde de rust neer over het vredige Cielle. Een voor een sloten de verlichte ramen de ogen. Alleen de taaiste rakkers hielden het vol tot een uur of een.

Zaterdag morgen ... Op de tonen van ‘El mundo balleando’ zorgden Leen en Lies voor een pittige, swingende Zumba-sessie. Alle spieren moesten los en op scherp, de geesten vrijgemaakt. Ons wachtte immers een flink gevuld programma. Een stevig ontbijt zorgde voor de nodige energie. In colonne en bij wat bochtenwerk daalden we af naar Laroche, parkeerden de wagens op een boogscheut van ‘Le grès de la Roche’ in de meer dan rustige Rue Rompré.

De ontvangst was hartelijk. Met een audiogids konden we – na een korte kennismaking met de ‘jambon d´Ardenne’ – doorheen enkele knusse zaaltjes de boeiende geschiedenis van het plaatselijke pottenbakken beluisteren. Een goed bedacht videosysteem onthulde ons stap voor stap de ontstaanscyclus van de grès en het gebruik. Van de vette klei over de gebruiksvoorwerpen tot de kunstig met kobaltblauw beschilderde vazen. In het winkeltje kregen we een idee van het prijskaartje dat aan dit vakmanschap verbonden is. Er is hoop dat met dit mooie kunstambacht weer wordt aangeknoopt.
Na de middag stond een bezoek aan het historisch centrum van Bastogne op het programma. In de ruime exporuimte met de vlaggen van alle Amerikaanse staten als decor kwamen we met onze audiogids heel wat te weten over de uitrusting, het wapenarsenaal en de hoofdspelers van het oorlogsdrama dat zich hier afspeelde. De filmevocatie in de bioscoop versterkte alleen die indruk. Voor wie de militaire geschiedenis een warm hart toedraagt: een aanrader (de oorlogsellende ten spijt). Een bezoek aan het oorlogsmonument (enkele kwieke kerels (m/v) klommen zelfs op het terras) vormde het sluitstuk van deze boeiende dag. We togen weer richting ‘Porte de Cielle’.
Een deugddoend aperitief mét leidde de avond van de grote clash in. ‘De slimste mensen’. Wie zijn ze, wat doen ze, wat houdt ze bezig, hoe stressbestendig zijn ze... Lena, Nicole, Jacques en hun achterban streden op het scherp van de snee. Het was nagelbijten, handenwringen, vertwijfeld zoeken, zich voor het hoofd slaan en ontgoocheld zuchten ... De aanloop naar de finale was al een eerste niets ontziende test, een lange, slopende uitputtingsslag naar de finale. De eindstrijd zelf – een duel tussen de ploegen van Nicole en Jacques – beloofde nog sensationeler te verlopen. Het werd een bittere strijd met wisselende kansen. Geen duimbreed gaven ze elkaar toe. Iedereen zat op het puntje van zijn stoel, gespannen tot en met. Tactisch doorzicht en ... Mobutu Sese Seko van Zaïre bezorgde de ploeg van Nicole een secondenoverwinning. Haast was er een fotofinish nodig. Vreugdekreten versus bittere ontgoocheling ... De klassieke ontlading na een superspannende strijd. Het fenomeen is niet nieuw! Toch waren er alleen winnaars: ieder deelde in de prijzen. De ploeg van Nicole ontving ‘een bonus’ waarmee de millimeteroverwinning heel precies kon worden opgemeten. Op de eindgeneriek: het heel knappe projectie– en telwerk van technicus Dirk B, de strengheid van jurylid Willem en de vlotte presentatie van quizmaster Dirk L.! Dit vraagt en smaakt naar meer!

Lang gonsde de ‘driekamp’ nog na. Elk maakte zijn eigen analyse, wist precies te zeggen waar en waarom het voor hem of haar mis was gelopen. Er werden wonden gelikt. Jacques sloeg zich vertwijfeld voor het hoofd:‘Och, die sfinx!’ De overwinnaars voelden zich licht euforisch. Je zou voor minder! Uiteindelijk keerde de rust weer. Met een goed gevoel zocht ieder de armen van Morfeus op. Jan sprak de profetische woorden:‘´t Zal nog onweren!’ Dat het die nacht flink regende, bracht niemand van de wijs.

En toen was het zondagmorgen: laatste ontbijt, weer inpakken, niets vergeten?, nog een laatste, nee, een allerlaatste foto, even een weerbarstige auto die – net als wij – liever nog was gebleven... In voorbeeldige colonne reden we richting Samrée. ‘Cyril Chocolat’ ... we komen er aan! Onze gids–chocolatier Yves onthulde ons de geheimen van de cacaobonen en de heerlijke pralines. Een videofilmpje nam ons mee naar Ghana en vertelde de reis van de cacaoboon ‘van de boom naar het schip’. Toen volgde de ‘praktische demon’. In spitant, spetterend Nederlands vertelde de ‘chef’ (ex–boekhouder, maar gewiekst en met een neus voor zaken) lichtvoetig en met zin voor humor de geschiedenis van zijn bedrijf(je) en de ‘geboorte’ van de praline (in al haar vormen!) ‘En dan ... in de koelkast...’ magische en profetische woorden die ook onze politici niet vreemd zijn. Even licht en luchtig als zijn exposé waren zijn pralines die we mochten ‘savoureren’. Na al die onmenselijke bekoringen werd plaats geruimd voor de zoete zonde (gelukkig geen van de hoofdzonden waar wij de avond voordien zo nerveus naar op zoek waren). In het winkeltje werden de mandjes volgeladen met het vooruitzicht op uren hemels snoepgenot. (En ze snoepten lang en gelukkig!) Maar ook de zoetste dromen kennen een einde.
Een laatste tocht bracht ons naar ‘La Stradella’ aan de voet van de kasteelruïne in La Roche.
Een rijke keuze aan Italiaanse gerechten zorgde voor een waardige ‘uitsmijter’ van dit schitterende weekend. Een premier grand cru, als wijn je lief is. Vijf sterren, als je het hemels wil houden.
In alle toonaarden een welgemeend ‘mille fois merci’ aan de harde werkers in de frontlinie en het hoofdkwartier. De plannen – zo blijkt – voor een vierde Ardennenoffensief zijn al aan het rijpen. Het aftellen is begonnen!!!

Varia

Nieuwjaarsfeest 2010

De sopranen staken ons nieuwjaarsfeest in een Italiaans kleedje.
Muur– en tafeldecoratie waren in de passende kleuren: groen, wit en rood. Ook de maaltijd oogde en smaakte Italiaans: minestrone (soep), ciabatta (brood), magnifico (salami) en gorgonzola (kaas). Als dessert een heerlijke tiramisu, vergezeld van een stevig opkikkertje: een limoncello.
Dank u, sopranen.
Dank ook aan de opa´s van Paco en van Julie en aan de jarigen, Chris en Caroline, voor hun gewaardeerd traktaat.
Onze huiscineasten Dirk en Tom leverden weer puik werk met de montage en de presentatie van de filmpjes die de activiteiten van vorig jaar nog eens in de verf zetten.

Wie graag aan het kokkerellen slaat, krijgt hier het recept van bovengenoemde:

Activiteitenkalender

• Witte Donderdag, 1 april 2010, om 19.00 uur in de Sint–Amandskerk.
• Goede Vrijdag, 2 april 2010, om 19.00 uur in de Sint–Amandskerk.
• Paaszaterdag, 3 april 2010, om 14.30 uur in Ter Dreve
  en Paaswake, om 20.00 uur in de Sint–Amandskerk.
• Pasen, 4 april 2010, om 11.15 uur in de Sint–Amandskerk.
• Zondag 30 mei 2010, om 16.30 uur (?): optreden t.g.v. de Heilig–Bloedprocessie in Voormezele.
• Donderdag 24 juni 2010, om 20.00 uur (?): optreden op het orgel–concert in de Sint–Michielskerk te Roeselare voor de Orgelkring.